ANYDAYcare!

Motto-werkwijze-kwaliteiten volgens Eef = LEEF!

(L)  laagdrempelig - leren door doen - lach en een traan
E    eigen kracht - eigen tempo - eigen pad volgen
E    ervaring - echtheid -  eenvoud - enthousiast - eerlijk
F    fase(n) in je leven - flexibel - face to face

Mijn naam is Everdina de Haan, geboren in 1975, moeder van twee zonen en werk sinds 1995 in de (jeugd)hulpverlening/psychiatrie.

In 1995 ben ik gestart als B-verpleegkundige op Zon&Schild te Amersfoort.
Vervolgens ben ik als pedagogisch medewerker van 1998-2001 werkzaam geweest bij Yorneo te Meppel.
Daarna werkte ik van 2001 tot 2007 als persoonlijk begeleider bij RIBW Meppel.
En vanaf 2007 tot heden ben ik werkzaam als behandelaar op de polikliniek van Accare,  kinder- en jeugdpsychiatrie Meppel.  

In de afgelopen 25 jaar heb ik veel ervaring en mensenkennis op gedaan binnen verschillende leeftijdscategorieën, (psychiatrische) problematiek, zorginstellingen, trainingen, behandelingen en coachvragen. Wat me opvalt is dat het pesten een terugkerend onderwerp van gesprek was en blijft.  Ik spreek wekelijks mensen over het leed, de pijn, het gevecht om te proberen te (over)leven met dit zeer verwoestende probleem dat pesten  met je doet. De littekens die het pesten achterlaat is voor velen nog elke dag zichtbaar en voelbaar! Dit was voor mij de reden om me sterk te maken voor de gepeste en de mensen om hem of haar heen. Ik ben van mening dat er veel meer vroegtijdig gesignaleerd en opgepakt kan worden, gericht op de groepsamenstelling, groepsdynamiek, preventie en educatie.  

Mijn missie: signaleer vroegtijdig én stop het pesten voor het te laat is! Zodat we gezamenlijk de ernstige gevolgen van pesten: angst, negatief zelfbeeld, isolement, vereenzaming,  somatische & psychische klachten, school of werkverzuim, ontslag, suïcidaliteit terug kunnen brengen naar nul!  Tuurlijk weet ik dat we het helaas niet  helemaal terug kunnen brengen naar nul, maar wat ik wel weet en waar ik me hard voor maak is dat het pesten bespreekbaar wordt gemaakt, het taboe (vooral onder volwassenen) wordt doorbroken, signalen vroegtijdig worden herkend in ieders omgeving (thuis, klas, sportclub of werkvloer), een ieder weet hoe  het pesten het beste voorkomen en aangepakt kan worden. 

Op de ernstige gevolgen vereenzaming en suïcidale gedachten heerst eveneens een groot taboe!  Mensen zijn over het algemeen geneigd om vanuit hoop  en oplossingen in gesprek te gaan,  waardoor er onbewust en onbedoeld niet  stil gestaan wordt bij de pijn en wanhoop van de persoon in kwestie. De personen die ik hierover spreek geven aan dat ze niet precies weten hoe  ze om kunnen gaan met het onderwerp suïcidaliteit. De juiste vraag kunnen of durven te  stellen bij vermoedens rondom suïcidaliteit,  op welke signalen er gelet moet worden, hoe ze kunnen doorverwijzen naar  professionele hulp.  Dit is voor mij de reden geweest om te solliciteren bij  113 zelfmoordpreventie voor de functie als trainer van de suïcidepeventietraining gatekeeper.  Ik snap heel goed dat het een lastig gespreksonderwerp is, gericht op je eigen angst en ontwetendheid,  hierin kan je het verschil maken, dat leer je tijdens deze suïcidepreventieraining tot gatekeeper. 

Er is gelukkig veel aandacht voor eenzaamheid onder de ouderen, maar ondertussen wordt de eenzaamheid onder de jongeren steeds groter  en zorgelijker. Hier is minder aandacht voor.  Eenzaamheid kan naast het pesten door veel verschillende factoren ontstaan. Eenzaamheid is een grote trigger tot suïcidale gedachten en suïcidaliteit. Momenteel ben ik achter de schermen druk bezig om de eenzaamheid  bij de jongeren  onder de aandacht te brengen, het taboe en de vicieuze cirkel te doorbreken en het  probleem aan te pakken!